مُتعه يا صيغه

مسأله 2503 ـ صيغه كردن زن اگرچه براى لذّت بردن هم نباشد صحيح است.
مسأله 2504 ـ شوهر بيش از چهار ماه نبايد نزديكى با متعه خود را ترك كند مگر با رضايت او.
مسأله 2505 ـ زنى كه صيغه مى‏شود اگر در عقد شرط كند كه شوهر با او نزديكى نكند، عقد و شرط او صحيح است و شوهر فقط مى‏تواند لذّتهاى ديگر از او ببرد، ولى اگر بعداً به نزديكى راضى شود، شوهر مى‏تواند با او نزديكى نمايد.
مسأله 2506 ـ زنى كه صيغه شده اگرچه آبستن شود حقّ خرجى ندارد، مگر اينكه حق خرجى را شرط كرده باشد.
مسأله 2507 ـ زنى كه صيغه شده حقّ همخوابى ندارد و از شوهر ارث نمى‏برد و شوهر هم از او ارث نمى‏برد مگر اينكه در ضمن عقد شرط كنند.
مسأله 2508 ـ زنى كه صيغه شده اگر نداند كه حقّ خرجى و همخوابى ندارد عقد او صحيح است و براى آن كه نمى‏دانسته، حقّى به شوهر پيدا نمى‏كند.
مسأله 2509 ـ زنى كه صيغه شده، مى‏تواند بدون اجازه شوهر از خانه بيرون برود، ولى اگر بواسطه بيرون رفتن، حقّ شوهر از بين مى‏رود بيرون رفتن او حرام است.
مسأله 2510 ـ اگر زنى مردى را وكيل كند كه به مدّت و مبلغ معيّن او را براى خود صيغه نمايد، چنانچه مرد او را به عقد دائم خود درآورد يا به غير از مدّت يا مبلغى كه معيّن شده او را صيغه كند وقتى آن زن فهميد اگر بگويد راضى هستم عقد صحيح وگرنه باطل است.
مسأله 2511 ـ پدر و جدّ پدرى مى‏توانند براى محرم شدن، يك ساعت يا دو ساعت زنى را به عقد پسر نابالغ خود درآورند و نيز مى‏توانند دختر نابالغ خود را براى محرم شدن به عقد كسى درآورند ولى بايد آن عقد براى دختر مفسده نداشته باشد، بلكه بنابر احتياط مصلحت هم داشته باشد.
مسأله 2512 ـ اگر پدر يا جدّ پدرى، طفل خود را كه در محلّ ديگرى است و نمى‏داند زنده است يا مرده، براى محرم شدن به عقد كسى درآورد، برحسب ظاهر، محرم بودن حاصل مى‏شود و چنانچه بعداً معلوم شود كه در موقع عقد آن دختر زنده نبوده عقد باطل است و كسانى كه بواسطه عقد ظاهرا محرم شده بودند نامحرمند.
مسأله 2513 ـ اگر مرد مدّت صيغه را ببخشد، چنانچه با او نزديكى كرده، بايد تمام چيزى را كه قرار گذاشته به او بدهد و اگر نزديكى نكرده بايد نصف مهريه را پرداخت كند.
مسأله 2514 ـ مرد مى‏تواند زنى را كه صيغه او بوده و هنوز عدّه‏اش تمام نشده به عقد دائم خود درآورد.